Stefan Zweig, A.Oktay

STEFAN ZWEIG Yaralının sesiyle kanarsürgün dil, kovulduğu toprağıinler, ana toprağı; iz bıraktığıher sınırda.                 Son kez nasıl dayitiriyorum Dünün Dünyası'nı. Zamanbir esrimeydi; bir gül kokusutüm el yazılarında.                    Ah, ulusdiye haykıran zorba! Horladısözünü yüreğin. Gün gündenkabarıyor ölüler listesi. Geleceğimçölde yazılı belki ya daöteki ilk yazın yağmurunda. "Günümüzkovalanış ve kin. "Batık kıtalaroluşturdu göğsümdemülteci yüzleri. Tarihe yanıtistiyor mahpus da: Neyin tapıncıyakılan kitaplar? Nedir zalimiönder saymanın mantığı?                                  İnsanvaktinde bilebilseydi: Sessizdurmakla uzak kalınamıyor. Bilebilseydi.Savaş işte her yanda, susanın dadağlandı eti karşı koyan kadar. Meltemacıtıyor yanıklarını.                                  Azalıyorinsan: unuta unuta otellerdeandaçlarını. "Yitirdimayaklarımı sağlam basabileceğimtüm toprakları." Dinledim son kezöteki ucunda dünyanın: Üzünçleçınladı noel çanları. Renkliçam dallarında gözümü kamaştırdıson kez yaşam. "Rilke'nin dediği gibidayanabilmek bütün sorun."                                  Yine deapansız kopuyor akrebi saatin. Yürekürküyor, yanında gezdirdiğigömütlükten. Ve pişmanlıklar. Utançlar da:Tek satır yayınlayamadım Thomas Mann'ın60'ıncı doğum gününde: Sözcüklerimgölgeyi sever; yine de korkutuyordüzeni. Bir armağan gönderdimdi galibaGoethe'nin el yazısı bir şiiri.Avrupalıbenim belleğim. Yazım da. Geç kaldımyurt edinmeye gurbeti. Zorbaysaateşe veriyor dünyayı.                                         Charlotte!bana bak son kez. Aynan yansıtsınkitapları ve dere kenarlarınıikisiydi yaşamım.                              Uyumunu yitirendil, susar. Yansa dageleeği bilmek için. Duru kalan tek sözcükbu mu yoksa? Gelecek,                                           Işığınve karanlığın geleceği.Sis her yanda. Ah Charlotteçevir bana son kezkadınlığın gözlerini.Stefan Zweig & Lotte Altmann Zweig